Het trendy magazine over wonen, interieur, tuinen en design

Binnenkijken bij Joa en Diede

Twee jaar geleden mochten wij bij Joa en Diede in hun zelf omgebouwde camper kijken. Inmiddels zijn ze niet alleen verhuisd naar een vrachtwagen met alles erop en eraan, maar ook ouders geworden! Hoe heeft deze stap hun leven veranderd? Hoe bevalt het reizen met een kleintje erbij? En wat zijn hun toekomstplannen? Tijd voor een update!

Waarom gingen jullie ‘groter wonen’?

“We woonden eerst in een Renault Master, die we hadden omgebouwd tot campertje. Nu wonen we in een ‘tiny house’ op wielen, een kleine vrachtwagen met alles erop en eraan: badkamer, keuken, woonkamer, houtkachel en zelfs een bedstee voor onze baby. Wonen in de camper was geweldig, maar met de komst van ons zoontje Jippe in september 2024 werd het wat krap. Daarom hebben we drie jaar geleden reeds vooruitgedacht en de camper verkocht om een vrachtwagen te kopen. Deze heeft drie stoelen voorin, waardoor de Maxi-Cosi gezellig tussen ons in staat tijdens het rijden, echt super gezellig!”

Hoe verliep de zoektocht en verbouwing?

“De verbouwing verliep eigenlijk heel soepel. Joa is erg handig en door onze ervaring met de Renault Master wisten we al hoe je optimaal gebruik kunt maken van een kleine ruimte. We hebben alles zelf gedaan, behalve de elektra. Daar hebben we hulp bij gehad, wat fijn was, want dat moet veilig zijn. Nu wekken we onze eigen stroom op met zonnepanelen en kunnen we elektrisch koken, hebben we warm water, verwarming en zelfs een waterkoker. Alles wat een normaal huis ook heeft, alleen geen vaatwasser.

Bij de Renault Master was alles rond en scheef, maar deze bakwagen is lekker vierkant. Het bouwen ging daardoor een stuk makkelijker. Een verademing!”

Wat maakt dit bijzondere wonen zo uniek en aantrekkelijk?

“Het voelt als vrijheid. Onze truck is eigenlijk een grote backpack waar alles in zit. We hebben altijd alles bij ons en reizen door heel Europa. Natuurlijk staan we soms op een ongezellige asfaltparkeerplaats, maar veel vaker vinden we plekken aan het strand of zelfs óp het strand. Dan doen we de laadklep naar beneden en hebben we ons eigen terras met uitzicht op zee. Daar lunchen we bijna elke dag en genieten we van de omgeving.

We zoeken vooral de warme gebieden op. Het is fantastisch om in februari met 20 graden in een korte broek op de laadklep te zitten. Een vrijstaand huis met zeezicht is letterlijk onbetaalbaar, maar nu ineens niet meer voor ons.”

Hoe is het om zo klein te wonen met een baby?

“We hebben voorin de cabine een kantoor gemaakt, zodat we ongestoord kunnen vergaderen en werken. We runnen samen ons bedrijf, Studio Walrus, waarmee we bedrijven online zichtbaar maken op een professionele manier en daarbij vooral animatie video’s maken. Een afgesloten kantoor is dan ideaal. Daar zitten we heerlijk met een panoramisch uitzicht en comfortabele voorstoelen die als luxe bureaustoelen aanvoelen.

Daarbij voelt het huis niet klein, omdat we veel buiten leven. Dat kan gelukkig vaak, dankzij het klimaat in de gebieden waar we naartoe reizen. Ook hebben we nog twee honden. Joep hadden we bij het vorige interview al. Tommy hebben we twee jaar geleden uit Spanje gered.

De opslagruimte is beperkt. We ruimen dus regelmatig op. Kleertjes waar Jippe uit groeit, geven we weg of verkopen we. We merken ook dat we eigenlijk weinig nodig hebben. Jippe speelt vaker met een pollepel uit de keuken dan met zijn autootjes! Wél hebben we extra ruimte gemaakt voor (voorlees)boekjes. Dat vinden we belangrijk. Minder ruimte betekent ook prioriteiten stellen.”

Wat missen jullie nog?

“In de camper misten we een echte, comfortabele loungebank. En die hebben we nu. Dat is heerlijk! Een warme douche en een echte badkamer hebben we ook gemist, maar die hebben we nu ook. Soms missen we een vaste plek waar we iets voor onszelf kunnen opbouwen, maar dat weegt voorlopig niet op tegen de vrijheid waar we van genieten.

Het meest missen we familie en vrienden. ‘It takes a village to raise a child’, maar onze ‘village’ zit in Nederland. Natuurlijk komen ze af en toe langs en vieren ze vakantie waar onze truck staat, maar een oppasdag bij opa en oma of even spontaan langs bij familie, dat gaat niet.”

Wat zijn jullie toekomstplannen?

“We dromen over van alles, maar tegelijkertijd willen we ook niets veranderen. Deze manier van leven past ons goed.

Toch is de realiteit dat Jippe over vier jaar leerplichtig wordt. Eén van ons (Diede, red.) komt uit het onderwijs, dus het is ons niet vreemd. We zien voor-  en nadelen. Hoewel we hem onderweg veel van de wereld willen leren – in het echt en dus niet uit boeken – en afstandsonderwijs ook aantrekkelijk is, vinden we naar school gaan en vrienden maken ook belangrijk. Er zijn veel mogelijkheden, maar zijn er nog niet uit. We gaan ook kijken hoe Jippe zich ontwikkelt. Als hij ongelukkig wordt van iedere dag naar nieuwe plekken dan stoppen we ermee. Maar zien we dat hij juist gelukkig wordt van het reizen, surfen, lezen op de laadklep, het buitenleven en in het Engels babbelen met nieuwe vriendjes op een camping dan kunnen we dit misschien nog jaren volhouden.”